Afgelopen week namen we afscheid van Bill Barberis. In de serie is Toon zonder iets te zeggen vertrokken. Enkel voor Kaat heeft hij een kort afscheidsbriefje nagelaten. Voor de Thuis-kijkers daarentegen heeft acteur Bill Barberis een iets langere afscheidsbrief geschreven…
Hey lieve fans van THUIS,
Het is zover. Het moment om afscheid te nemen. Wat zijn de drie afgelopen jaren voorbijgevlogen! Een beetje zoals op een trein stappen zonder te weten waar naartoe. Meegevoerd worden op avontuur en de tijd vergeten, dát was THUIS voor mij.
Om eerlijk te zijn, het heeft eigenlijk nooit echt als werk aangevoeld. De lat lag hoog en er was een onverbiddelijk tempo, maar het was altijd een speeltuin waarin ik mijn ei kwijt kon. En vooral: waarin ik bijleerde en me rot amuseerde. Geen bazen of collega’s, maar vrienden. Sommigen van hen zelfs – ik mag dat zeggen – voor het leven.
Ik ben heel dankbaar dat ik deel mocht uitmaken van die bende. Een machine van leuke, warme, inspirerende mensen, zowel voor als achter de schermen. En daar ligt voor mij ook de belangrijkste les die ik geleerd heb: samenwerking en respect zijn de olie van zo’n machine. En relativering, vooral van jezelf. Het is die sfeer van vertrouwen die zelfvertrouwen geeft, en daarmee kunnen we onszelf overstijgen.
Ik zal ook nooit vergeten wat THUIS bij jullie, onze gedreven, trouwe, soms uitzinnige, soms stiekeme fans, teweegbrengt. Het is enorm. Het raakt, het vormt. Dat merk ik aan jullie warmte op de Thuisdagen, maar net zo goed op straat, in de Ikea en op sociale media. Toen Toon als grap heel even homo werd bijvoorbeeld, gevolgd door een kleine twitterstorm… Heel maf, en geweldig om mee te maken. En daar doen we het voor. Voor jullie. Maar ook alleen maar dankzij jullie.
Een geweldig dikke merci voor jullie onafgebroken trouw en onkreukbare steun.
Wanneer ik zelf naar THUIS kijk, zie ik wel eens scènes voorbijkomen waarin Toon plots erg op Bill lijkt. Dan denk ik stiekem: “Opdracht geslaagd… Toon is écht geworden.” Vervolgens merk ik hoe Bill op Toon begint te lijken en dan denk ik stiekem: “Misschien toch tijd om te stoppen.” 😉
Wat een treinrit. Ervaringsrijk en vormend, zeg maar. Nu is het tijd om even uit te stappen. Voor het landschap, voor de zuurstof en – misschien – voor een volgende trein.
De toekomst wijst het wel uit. Het liefst van al wil ik springen en zien waar ik land. Gewoon leven in het moment en mijn hart volgen. En dan moeten de keuzes wel de juiste zijn, toch?
En dan komen we elkaar wel nog eens tegen, toch?
Heel erg veel liefs en bedankt voor alles,
Bill.